Profesor Jan Radomski

 

„ Nie głaskało mnie życie po głowie

Nie pijałem ptasiego mleka

No i dobrze, no i na zdrowie

Tak wyrasta się na człowieka"

Władysław Broniewski.

     Profesor Jan Radomski urodził się 18 czerwca 1898 r. w Kamieniu (obecny numer domu 398) w rodzinie chłopskiej. Od najmłodszych lat pasał krowy, pomagał w pracach gospodarskich i obserwował przyrodę. Naukę szkolną rozpoczął w Kamieniu, a następnie kontynuował w Gimnazjum w Dębicy. Na wakacje przyjeżdżał do Kamienia, by pracować przy żniwach. Dalej kształcił się w Przemyślu, gdzie w roku 1916 zdał przyspieszoną maturę (ze względu na toczącą się wojnę). Zaraz po maturze został wcielony do armii austriackiej jako podoficer. Walczył w Czarnogórze, Albanii i na innych terenach byłej monarchii austro-węgierskiej. Brał udział w wojnie j rosyjsko-polskiej 1920 roku, a w oddziale, którym dowodził I jako porucznik, miał ochotników z ziemi niżańskiej Bronił Jarosławia, zaszedł daleko na wschód, a następnie cofając się,zatrzymał się nad Wisłą, gdy zdarzył się "cud".  

Wiktor Legutko

- syn Marcina i Emilii Hołys urodził się 14 grudnia 1902 roku we Lwowie, w rodzinie kolejarskiej. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w 1922 roku podjął pracę jako nauczyciel w Żytyniu województwo łuckie (Łuck), następnie w Chorzowie a od 1927 roku we Lwowie i Gródku Jagiellońskim, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. W tym okresie ukończył Studium przy Konserwatorium we Lwowie przygotowujące do nauki muzyki i śpiewu oraz kurs reżyserów teatrów ludowych. W czasie okupacji Lwowa zginęli rodzice i brat. On i Jego dwie siostry po wojennej tułaczce znaleźli schronienie w Stalowe Woli. Od 1 września 1944 Wiktor Legutko został kierownikiem szkoły w Kamieniu. Wszechstronne przygotowanie do pracy pedagogicznej pozwoliło mu na bardzo dobrą organizację i kierowanie szkołą a także tworzenie zespołów muzycznych, chóralnych i kapel ludowych.

     W dniu 9 września 2009 zmarł Ludwik Gancarz - jeden z ostatnich  ludzi w naszej gminie, którzy przeżyli pobyt w obozie koncentracyjnym.  W 1942 roku  jako 18-letni chłopiec  został wywieziony do obozu śmierci. 

Swoje przeżycia tak wspominał:

     Dwudziestego stycznia 1943 roku zostałem uwolniony z katowickiego więzienia i wyprowadzony przez strażnika więziennego na wolność. Za bramą więzienia stał jakiś nieznany mi cywil i wskazując ręką, powiedział coś po niemiecku. Widząc pod ścianą więzienia stojącą grupkę ludzi, domyśliłem się, że mam do nich dołączyć. Stojąc już razem w grupie, podsłuchałem, że są to też zwolnieni z więzienia i zostaniemy razem przewiezieni do pracy w cukrowni...