Historia Kamienia nie była by pełna, gdybyśmy nie wspomnieli o żołnierzach zawodowych wywodzących się z naszej wsi. Nie bez znaczenia są groby żołnierzy pochowanych w kwaterze wojennego cmentarza z czasów I wojny światowej. Dr Sławomir Kułacz opisał bardzo szczegółowo i profesjonalnie okres I wojny światowej w książce „Kamień i Steinau w pożodze I wojny światowej”.

     Towarzystwo Przyjaciół Kamienia ze swej strony podejmuje próbę upamiętnienia żołnierzy zawodowych pochodzących z miejscowości należących do gminy Kamień, którzy poświęcili swoje życie służbie ojczyźnie. Jest wiele wspomnień o walce podziemnej z okupantem z okresu II wojny światowej, brakuje natomiast wspomnień z okresu powojennego, równie ważnego jak poprzednie okresy. Po drugiej wojnie światowej wielu chłopców z naszej gminy podjęło pracę zawodowych żołnierzy Wojska Polskiego. Dla niektórych żołnierzy wojenna droga była początkiem kariery oficerskiej w wojsku. Trudny czas naszej powojennej państwowości wymagał zaangażowania się nie tylko w walce zbrojnej, ale poświęcenia zdrowia, a nawet życia w odbudowie państwowości i gospodarki Polski. Byli to często żołnierze powracający z frontu po zakończonej walce z niemieckim okupantem. Był to czas trudny, nieraz bywało, że dochodziło do walki bratobójczej, nie wszyscy godzili się na zmianę ustroju. W rejonie południowo wschodniej Polski wciąż istniały silne organizacje podziemne zarówno polskiej partyzantki, ale też ukraińskie, czy łemkowskie oddziały zbrojne. Ten powrót do domu nie zawsze był możliwy po zakończonej wojnie.

     Poniżej wymienieni żołnierze służyli dalej ojczyźnie. Jedni już odeszli, inni wiodą życie na wojskowej emeryturze.

     Józef Skawiński, s. Marcina, urodził się w 1927 roku, uczęszczał do szkoły podstawowej w Podlesiu i Kamieniu. Jako 13-letni chłopak został zmuszony do pracy w charakterze pracownika fizycznego w Firmie Kanalizacyjnej Hans Fester w Górnie, budującej bazę Luftwaffe (1940-1942). Następnie w latach 1942-1944 ciężko pracował w Nadleśnictwie Morgi w miejscowości Pogorzałka w charakterze pracownika stałego. Po ukończeniu szkoły średniej, w latach 1948-1950 odbywał zasadniczą służbę wojskową, gdzie uległ wypadkowi. Dowództwo jednostki postanowiło go wyleczyć, ale w zamian musiał zadeklarować zostanie żołnierzem zawodowym. W 1950 roku mianowany podoficerem zawodowym. W swojej dosyć długiej pracy służył w różnych jednostkach wojskowych, w Służbach Kwatermistrzowskich, w tym m.in. w: 20. Batalionie Łączności, 96. Kompanii Saperów, 3. Pułku Zmechanizowanym 1. Dywizji Zmechanizowanej i innych. Od 1966 roku w Służbach Mundurowych Kwatermistrzostwa Warszawskiego Okręgu Wojskowego, gdzie od 1983 roku pełnił funkcję Szefa Służby Mundurowej. Rozkazem Szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego z dnia 30 kwietnia 1990 roku, w związku z ukończeniem 60. roku życia, zwolniony z zawodowej służby wojskowej. Karierę zawodową zakończył w stopniu pułkownika. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1968) oraz wieloma innymi odznaczeniami wojskowymi. Zmarł w 2023 roku, pochowany w Kamieniu wraz z żoną Franciszką z d. Koper z Prusiny.

     Józef Dudzik, s. Antoniego, urodził się w 1931 roku, wojskowy w stopniu podpułkownika. W wieku 14 lat ukończył Szkołę Podstawową w Kamieniu, następnie naukę kontynuował w gimnazjum w Nisku. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1951 roku studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu (1951-1955), uzyskując dyplom ukończenia studiów w zakresie towaroznawstwa. Po studiach skierowany na dwuletni staż do pracy w Wojsku Polskim, po jego zakończeniu został żołnierzem zawodowym. W wojsku zajmował się kontrolą jakości produktów spożywczych oraz kontrolą zakładów przetwórstwa spożywczego. Służył kolejno: w Elblągu - do 1958 roku, w Wałczu - do 1960 roku i w Grudziądzu do zakończenia kariery zawodowej. W 1984 roku, ze względu na stan zdrowia i osiągnięty wiek, został przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po długiej chorobie zmarł w 2017 roku w Grudziądzu i tam został pochowany.

     Jan Skawiński, s. Marcina, urodził się w 1937 roku, ukończył Zasadniczą Szkołę Metalowo-Drzewną w Rudniku (1954), następnie pracował w Jelczańskich Zakładach Samochodowych w Jelczu, skąd został powołany do zasadniczej służby wojskowej w Nisku. Następnie został żołnierzem zawodowym. W trakcie odbywania służby wojskowej ukończył Technikum Ekonomiczne w Rzeszowie, Punkt Konsultacyjny w Stalowej Woli, uzyskując wykształcenie średnie. W latach 1968-1971 studiował w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, zdobywając stopień oficerski. Służył w Inowrocławiu, Tarnowie i Rzeszowie, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy ds. technicznych w jednostce wojskowej. W 1978 roku powołany do Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej Doraźnych Sił Zbrojnych ONZ na Bliskim Wschodzie na Półwyspie Synaj. Pracował tam na stanowisku starszego pomocnika Sekcji Planowania. Zakończył służbę wojskową w stopniu majora. Obecnie wraz z żoną mieszka w Rzeszowie.