REMET CNC TECHNOLOGY jest nowoczesnym i dynamicznie rozwijającym się przedsiębiorstwem rodzinnym, funkcjonuje na rynku precyzyjnej obróbki metali oraz produkcji maszyn od 1995 roku. Wiele lat doświadczenia pozwoliło na rozpoznanie rynku oraz potrzeb klientów w zakresie przetwarzania drewna. Firma produkuje sprzęt do rozdrabniania gałęzi i oczyszczania terenów z zakrzaczeń. Fabryka handluje swoimi maszynami i wysyła je na cały świat. Dzięki temu Remet CNC Technology już teraz zatrudnia ponad 80 osób. Firma chętnie przyjmuje młodzież na praktyki zawodowe i przyuczenia do zawodu, a w swojej działalności korzysta też z usług innych lokalnych firm.

     Fabryka powstała w Łowisku, rodzinnej miejscowości Panów Marka i Pawła Piekutów właścicieli REMET CNC TECHNOLOGY. Została zbudowana w miejscu, gdzie kiedyś było torfowisko, które porastały trawy i krzewy. I to właśnie było jednym z impulsów do otwarcia fabryki sprzętu, który porządkuje takie tereny. To także pomysł na biznes lokalny.

     Przygoda Pana Marka w biznesie zaczęła się w 1990 r. od handlu spożywczo-przemysłowego. W 1995 r. zrodził się pomysł na działanie w strefie obróbki metali. Początki były bardzo trudne, doskwierał brak specjalistycznych maszyn, narzędzi i fachowców w branży obróbki skrawaniem. Pierwotnym kierunkiem funkcjonowania firmy było świadczenie usług jako kooperant dla większych firm w branży metalowej. Jednym z największych odbiorców wytwarzanych detali była i jest firma Transsystem, która projektuje i montuje linie montażowe w fabrykach samochodów na całym świecie (np. Mercedes, Audi, Porsche, Skoda, Tesla).

     Wielkim krokiem w rozwój firmy Remet był zakup w 2006 r. pierwszej maszyny sterowanej numerycznej (CNC), to pozwoliło na uzyskanie większej wydajności, jakości produkowanych detali oraz maszyn. Kolejnym dużym posunięciem było wybudowanie pierwszej hali produkcyjnej na obecnym miejscu.

     Produkcja rębaków, dziś główny produkt firmy, rozpoczęła się w 2010 r. Z roku na rok poszerzała się i gama nowych modeli, a przedsiębiorstwo się rozwijało. Nastała więc potrzeba zwiększenia produkcji maszyn, a żeby to było możliwe, zakupiono wypalarkę laserową, kilka maszyn CNC oraz roboty spawalnicze.

     Firma REMET CNC TECHNOLOGY jest jednym z większych producentów maszyn rolniczych i leśnych. Stale rozwija się, wdrażając nowe modele oraz rozpoczęto produkcję innowacyjnych mulczerów. Produkowane przez fabrykę rębaki, łuparki do drewna oraz mulczery zdobywają uznanie na rodzimym rynku w Polsce, jak i wśród odbiorców z całego świata. Jak podkreślają właściciele firmy, Marek i Paweł Piekut, jest to zasługa całego sztabu ludzi z działu projektowego, produkcyjnego i handlowego.

Na podstawie informacji właścicieli firmy REMET CNC TECHNOLOGY
Marka i Pawła Piekutów artykuł opracował
Mirosław Piędel z Towarzystwa Przyjaciół Kamienia

DLACZEGO LINZ?

     Od urodzenia mieszkam na wsi i zawsze mnie interesowały sprawy związane z wsią i rolnictwem. Nawet uczęszczając do technikum elektronicznego i studiując ekonomię nigdy nie zerwałem z tym, co wiązało się z siewem, żniwami i młocką, czyli z pracą w gospodarstwie. Studiując w UW River Falls (USA) trafiłem do rolniczego Stanu Wisconsin i mogłem „podglądać” amerykańskie rolnictwo. Po przejęciu w 1986 r. gospodarstwa po rodzicach, a właściwie od Mamy bo Tato zmarł w 1985 r., jeszcze z większym zainteresowaniem zająłem się tematyką rolniczą. Od samego początku działam w NSZZ RI „Solidarność”. Od 2016 roku jestem na czele związku jako przewodniczący Podkarpackiej Rady Wojewódzkiej, a jednocześnie na zjeździe krajowym zostałem powołany do prezydium Rady Krajowej jako sekretarz. Zostałem oddelegowany do pracy w Copa-Cogeca: jest to grupa organizacji pracujących dla rolnictwa i wokół rolnictwa z całej UE, a spotkania odbywają się w Brukseli. Przed wystąpieniem epidemii COVID kilka razy brałem udział w pracach grupy zadaniowej ds. Brexitu i reprezentowałem nasz związek w konsultacjach dotyczących wyjścia Wielkiej Brytanii z UE.

     Kiedy otrzymałem informację, że kolejne Europejskie Forum Rolnicze odbędzie się w Linz w Austrii chętnie przyjąłem propozycję udziału w tym wydarzeniu, ponieważ wiedziałem, że z tego regionu przybyła do Nowego Kamienia grupa 53 rodzin w ramach tzw. kolonizacji Józefińskiej, a miało to miejsce w 1783 roku. Zwolennikiem kolonizacji był cesarz austriacki Józef II, który podpisał 1783 roku patent cesarski i od tego momentu rozpoczęła się kolonizacja na szeroką skalę. Oprócz osadnictwa miejskiego dopuszczano osadnictwo rolnicze. Jako tereny pod osadnictwo przeznaczano głównie folwarki dóbr kameralnych (dawne królewszczyzny) i ziemie zlikwidowanych klasztorów. W wyniku kolonizacji józefińskiej powstało 177 kolonii, a wśród nich Nowy Kamień - Steinau. Szacuje się, że w wyniku całej kolonizacji józefińskiej liczba osadników wyniosła około 15 000 osób, a dotyczyło to 3 200 rodzin.

     Wraz z delegacją, na czele której stanął wiceprzewodniczący NSZZ RI „Solidarność” senator Jerzy Chróścikowski, a jednocześnie przewodniczący Senackiej Komisji Rolnictwa oraz przewodniczący naszych struktur z Małopolski - Wojciech Włodarczyk i z Wielkopolski - Aleksander Tadych, udaliśmy się przez Wiedeń do Linz.

WIEDEŃ

     W rejonie Wiednia postanowiliśmy zrobić postój w drodze. Najlepszym miejscem na odpoczynek okazało się Wzgórze Kahlenberg, gdzie odbyła się w 1683 bitwa pod Wiedniem. Na miejscu spotkaliśmy Polaka mieszkającego w Wiedniu, który stał się naszym przewodnikiem i w sposób bardzo obszerny i barwny przedstawił kulisy i przebieg tego wydarzenia. Podkreślił zasługi naszego króla Jana III Sobieskiego oraz husarii. Wysiłek oręża polskiego był ogromny, a przebiegłość i sposób zaatakowania Turków przez artylerię z niedostępnego według Turków miejsca i pora ataku zaskoczyły całkowicie wroga. Pomysł usytuowania artylerii na niedostępnym wzgórzu Kahlenberg okazał się świetnym posunięciem króla Jana III Sobieskiego, czym zaskoczył całkowicie Turków. Polacy kolejny raz uratowali Europę od niewiernych, tym razem wpływów osmańskich. Wiktoria Wiedeńska była możliwa dzięki zaangażowaniu wojsk polskich pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego. Armia osmańska pod wodzą Wezyra Kara Mustafy doznała klęski, a bitwa była przełomowym wydarzeniem w wojnie z Imperium Osmańskim. Po klęsce pod Wiedniem Turcy przeszli do defensywy i przestali stanowić zagrożenie dla chrześcijańskiej Europy. Cesarz austriacki Leopold I początkowo lekceważył króla polskiego Jana III Sobieskiego. W momencie bezpośredniego zagrożenia ze strony Turków dał się przekonać do przekazania dowodzenia bitwą polskiemu królowi. 12 września 1683 roku król Jan III Sobieski wziął udział we mszy świętej, w której uczestniczył delegat papieski Marek z Aviano. Przeraża ogromna niewdzięczność cesarza austriackiego Leopolda I, który po bitwie lekceważył polskie sztandary, czego wyrazem było niezdjęcie kapelusza wyrażające brak szacunku. Austriacy utrudniali również zaopatrzenie w prowiant oraz nie pozwalali na pochówek poległych rycerzy w godnym miejscu. Takie zachowanie można uznać za wielką niewdzięczność w stosunku do armii, która znacząco przyczyniła się do zwycięstwa. Nasz przewodnik przypomniał również pobyt największego z Rodu Polaków Świętego Jana Pawła II, który był z pielgrzymką w Austrii i modlił się w kościele na Wzgórzu Kahlenberg w 300. rocznicę Wiedeńskiej Wiktorii. Razem z kolegami opuszczaliśmy wzgórze napełnieni dumą z naszych bohaterskich przodków i bogatsi w wiedzę historyczną.

     Przełom tysiącleci oraz 100-lecie konsekracji kościoła parafialnego w Kamieniu p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa Towarzystwo Przyjaciół Kamienia postanowiło uczcić wzniesieniem pamiątkowego krzyża. Plan udało się zrealizować, jego zwieńczeniem było poświęcenie krzyża 22 czerwca 2001 roku. Krzyż ma 9 m wysokości i ustawiony został na specjalnie usypanym kopcu na działce, która była własnością parafii w Kamieniu. Obok krzyża została umieszczona pamiątkowa tablica, która, podobnie jak krzyż, została poświęcona w dzień odpustu parafialnego przez ordynariusza diecezji rzeszowskiej księdza biskupa Kazimierza Górnego. W uroczystości udział wzięli miejscowi duszpasterze: ksiądz proboszcz Tadeusz Wójcicki, wikary ksiądz Edward Brzana, księża - rodacy pochodzący z Kamienia, licznie przybyli mieszkańcy Prusiny, Błonia i Dublów, fundatorzy krzyża i zaproszeni goście. Obecni byli także ci wszyscy, którzy przez własną pracę, modlitwę i ofiary przyczynili się do budowy krzyża. Przybyłego księdza biskupa przywitały przedszkolaki z przedszkola parafialnego i dzieci za Szkoły Podstawowej z Kamienia Prusiny. One też zaprezentowały część artystyczną, ich opiekunem była pani Ewa Smusz.

     Po przywitaniu gości i uczestników uroczystości pan Jan Orszak odczytał akt erekcyjny pomnika. Został spisany przez panią Zofię Bednarz pięknym pismem na pergaminie. Na akcie swoje podpisy złożyli: ksiądz biskup, ksiądz proboszcz, pozostali księża, radni powiatowi z gminy Kamień, fundatorzy i dobrodzieje, dzięki którym pomnik powstał.

     Akt umieszczono w specjalnej tubie i został wmurowany w cokół krzyża. Przed poświęceniem krzyża ksiądz biskup przypomniał, jaką wartość dla chrześcijaństwa i jego wyznawców ma krzyż. Podkreślił, że krzyż jest wyrazem miłości Boga oraz najkrótszym znakiem wiary, wyraził też wielką radość z faktu jego powstania na styku dwóch diecezji i parafii. Ksiądz biskup odmówił stosowne modlitwy, pobłogosławił krzyż, zebranych i poświęcił monument. Zostały odsłonięte też dwie pamiątkowe tablice. Jedna z nich została umieszczona na krzyżu. Napisano na niej:

Bogu Najlepszemu i Miłosiernemu Ojcu - uwielbienie i dziękczynienie za Wielki Jubileusz 2000-lecia wcielenia Syna Bożego; za dar wiary, nadziei i miłości w początkach trzeciego tysiąclecia. Przez ten krzyż, znak naszego zbawienia i pokoju postawiony u granic diecezji rzeszowskiej i parafii Kamień składają parafianie i duszpasterze.
Kamień, 22 czerwca 2001 r. w uroczystość odpustową Najświętszego Serca Pana Jezusa poświęcenia dokonał: Biskup Rzeszowski J. E. BP Kazimierz Górny.

Na drugiej tablicy, która została przymocowana do wielkiego kamienia - symbolu trwałości i nieugiętości - umieszczono tekst:

Fundatorzy Dobrodzieje i Budowniczowie Krzyża Przełomu Tysiącleci w Kamieniu-Błonie Parafia Rzymskokatolicka Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kamieniu Towarzystwo Przyjaciół Kamienia Mieszkańcy Kamienia-Błonie

DO WZNIESIENIA KRZYŻA PRZYCZYNIŁO SIĘ WIELE RODZIN I OSÓB INDYWIDUALNYCH PRZEZ STARANIA, OFIARĘ LUB PRACĘ

Na szczególne wyróżnienie zasługują: Ks. proboszcz Tadeusz Wójcicki, Józef Czubat, Jerzy Bednarz, Stanisław Bednarz, Stanisław Buczek, Ryszard Bugiel, Ryszard Czubat, Czesław Dec, Stanisław Gancarz, Paweł Gutowski, Czesław Kozak, Jan Orszak, Marek Partyka, Stanisław Sabat, Władysław Słoma, Józef Socha, Stanisław Stępak, Tadeusz Wakuła, Stanisław Walicki.

WSZYSTKO NA WIĘKSZĄ CHWAŁĘ BOGU I DLA PAMIĘCI POTOMNYCH

Kamień, 22 czerwca 2001 r.

     Po poświęceniu krzyża i pamiątkowych tablic, młodzież z Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży zaprezentowała montaż słowno-muzyczny o Słudze Bożym kardynale Stefanie Wyszyńskim.

     W tym roku minęło 20 lat od tej wspaniałej uroczystości. Co się zmieniło?

     11 listopada 2005 roku odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła na działce obok krzyża. W tym dniu, w budowanym kościele, choć jeszcze nie było dachu, odbyła się pierwsza msza święta, której przewodniczył ksiądz biskup Edward Białogłowski.

     21 grudnia 2008 roku odbyło się uroczyste poświecenie wybudowanego kościoła. Dzisiaj, na placu obok krzyża, stoi dom boży pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Świata, który służy mieszkańcom Prusiny, Błonia i Dublów. Najpierw był kościołem filialnym i należał do parafii Kamień. 5 sierpnia 2020 roku została erygowana nowa parafia - Parafia Matki Bożej Królowej Świata w Kamieniu, a jej proboszczem został ksiądz Wacław Stokłosa.

     11 listopada 2021 roku w kościele odbyła się uroczysta msza święta w intencji naszej Ojczyzny i 20 rocznicy powstania i poświecenia Krzyża Przełomu Tysiącleci, której przewodniczył ksiądz Wacław Stokłosa. W tych wszystkich uroczystościach czynny udział brali nauczyciele i pani dyrektor Małgorzata Januszewska. Oprawę artystyczną przygotowywali uczniowie (różne roczniki) Szkoły Podstawowej im. św. Królowej Jadwigi w Kamieniu-Prusinie.

     Wiele osób zaangażowanych w realizację tych dzieł już od nas odeszła do Domu Pana, wielu wydoroślało i niestety też się postarzało.

     Nie byłoby opisanych uroczystości i tak okazałego symbolu wiary, który na trwale wpisał się w pejzaż Kamienia, gdyby nie upór, ofiarna bezinteresowna praca oraz pomoc materialna wielu osób. Pierwotnie zamierzano postawić skromny krzyż z drewna, ofiarowanego przez Wspólnotę Serwitutowo - Leśną z Kamienia. Jednak zmieniono koncepcję i postanowiono wznieść krzyż metalowy. Pomysłodawcy mieli obawy, czy uda się zgromadzić potrzebne środki, wykonać ogrom pracy i dokończyć dzieło. Powołany został Komitet Budowy Krzyża. Należeli do niego: ks. Tadeusz Wójcicki, Józef Czubat, Jerzy Bednarz, Ryszard Bugiel, Paweł Gutowski, Jan Orszak, Władysław Słoma. Rozdzielono prace pomiędzy członków komitetu. Wykonanie projektu krzyża zlecił pani Alicji Pasterz ks. proboszcz, Jerzy Bednarz odpowiadał za wszelkie potrzebne uzgodnienia i pozwolenia na wzniesienie krzyża. Gromadzeniem środków finansowych mieli się zająć pozostali członkowie komitetu. Komitet zwrócił się z prośbą o pomoc finansową do p. Stanisława Bednarza i p. Stanisława Gancarza. Za uzyskane od nich darowizny został zakupiony materiał (stalowe rury), które wykorzystano do zbudowania krzyża. Środki finansowe przekazali również: ks. Tadeusz Wójcicki, p. Józef Czubat, p. Jerzy Bednarz, p. Tadeusz Wakuła, p. Stanisław Walicki, p. Marek Partyka, Towarzystwo Przyjaciół Kamienia, p. Edward Kozioł. Uzyskane środki zostały wykorzystane na zakup farby, czyszczenie rur, transport materiału do zakładu Smak Eko w Górnie. Krzyż został wykonany za darmo przez pracowników zakładu remontowego Smak. Gotowy krzyż został pomalowany w Górnie przez p. Roberta Dudzika z Kamienia. W tym czasie rozpoczęto prace ziemne na działce parafialnej, wylano betonowy postument, w którym miał być umocowany krzyż. Na działce było do usunięcia sporo pni ściętych drzew. Pracę tę, bardzo trudną wykonał pracownik pana Stanisław Buczka, jego koparką. Później zostały zakopane kręgi betonowe na przejazdy, nawieziono ziemię, by wyrównać teren. Ofiarował ją p. Józef Socha mieszkaniec Kamienia-Błonie. Prace przy nawożeniu ziemi trwały 3 dni. Załadunkiem ziemi zajęli się: pracownik pana Stanisława Buczka oraz pan Stanisław Bochenek. Ziemię własnym transportem przewozili panowie: Zbigniew Tomczyk, Czesław Kozak, Stanisław Bochenek, Robert Marut, Stanisław Tkacz, Eugeniusz Piela, Piotr Piela, Jan Woś, Eugeniusz Piędel, Józef Szewczyk, Kazimierz Drelich. Nawiezioną ziemie rozsunęli i zniwelowali teren własnym sprzętem panowie Władysław Słoma i Andrzej Kozak. Na tak przygotowany już teren przywieziono krzyż z Górna, był konwojowany przez policjantów z Kamienia. Dźwig do podniesienia i ustawienia krzyża na postumencie udostępniła firma BUDOMOT.

     Krzyż postawiono 9 czerwca 2001 roku. Wtedy okazało się, że zamiast koła wkomponowana w krzyż jest nieforemna elipsa. Opracowaniem nowego szablonu zajęli się panowie: Sławomir Koper i Stanisław Surdyka zaś prace ślusarskie wykonał p. Marian Bujdasz. Ostatnie malowanie krzyża wykonał p. Stanisław Stępak. Tablice pamiątkowe ufundował p. Ryszard Czubat. Trawę do obsiania przygotowanego terenu przekazał p. Mieczysław Piędel. W pracach przy powstaniu pomnika aktywnie uczestniczyli panowie: Stanisław Sabat, Adam Piela, Leszek Piela, Marek Podgórski, Tadeusz Błądek, Józef Piela, Kazimierz Drelich, Sławomir Koper, Stanisław Surdyka, Tomasz Socha, firma BestBud. Przy budowie pomnika pracowały całe rodziny: Partyków, Batogów, Gwoździów, Korzępów, Stępaków, Smuszów, Grabców. Towarzystwo Przyjaciół Kamienia podziękowało wszystkim zaangażowanym w powstaniu tego monumentu. Nie byłoby go w Kamieniu, gdyby nie wielu wysiłek.

     Komitet Budowy Krzyża zebrał łącznie 5550 zł. Z tych środków zakupiono: krzewy ozdobne, żwir i ziemię, opłacono transport, rury, środki na ich czyszczenie, zabezpieczenie, malowanie, zakupiono tarcze szlifierskie, kleje, flakony, opłacono koszty dokumentacji technicznej, energii elektrycznej, ziemię do siania trawy. Pozostałe wydatki poniósł ks. Tadeusz Wójcicki (zakup cementu, kostki brukowej, przepustów, izolacji, piaskowca).

     Tekst powstał na podstawie artykułu zamieszczonego w Echu Kamienia nr 1 z kwietnia 2002.
     Do publikacji wykorzystano zdjęcia wykonane przez panią Irenę Maj-Surdyka i Jana Orszaka.

Opracowała: Helena Orszak